Op de vraag hoe het met haar gaat, antwoordt een vriendin dat ze ‘het’ niet meer durft te zeggen. Ze zegt: ‘Ik kom al jaren met hetzelfde verhaal, en dan denk ik dat jij denkt, daar heb je d’r weer. Ik ben bang dat je het allemaal onzin vindt’.

Heel even ontstaat het idee dat ik een misverstand uit de weg moet ruimen, namelijk dat ik geen compassie meer zou voelen. Alsof ik door inzicht in de 3 Principes niet meer weet wat het is om je bijv. ongemakkelijk, boos of verdrietig te voelen, of het gevoel te hebben dat je het even niet meer weet. Maar dat is bij mij ook nog steeds het geval en dat vertel ik haar ook, met dat verschil dat het geen probléém meer is. 

Vervolgens vertel ik haar ook dat ik nog steeds van verhalen houd, en het geeft niet dat het hetzelfde verhaal is. Het enige dat ik niet meer geloof is dat er verband is tussen (de inhoud van) het verhaal en hoe je je voelt.

Jung schreef het al ooit: Perceptie is projectie, met andere woorden ‘hoe jij de wereld ziet, zo ervaar je het ook’. Terwijl het oude idee is, dat een vervelende situatie een rot gevoel geeft, is het dus juist andersom. De 3 principes worden ook wel de ‘inside out understanding‘ genoemd. Namelijk, dat wat jij ervaart als leven, voor 100% van binnenuit komt. 

Wanneer eenmaal het besef ontstaat dat wat wij in werkelijkheid zijn, niet aangetast (of verbeterd) kan worden door een slecht (of goed) verhaal, dan is er ineens ruimte om alles te ervaren zoals het verschijnt.

Met woorden is dit moeilijk te duiden, maar vertrouw erop dat als jij ‘het niet meer weet’, er iets verschijnt dat het wél weet. Eén van de bijwerkingen van het inzicht in de 3 Principes is, dat ik zelden meer angst voel als de gedachte ‘ik weet het niet meer’ opkomt.

Merk jij dat je je verhaal vaker vertelt, en dat je het idee hebt dat je vrienden er niet op zitten te wachten? Praat er eens met mij over!