Onrust doet zich in vele vormen voor. Ik wil er één aankaarten die ik gisteren pas heb ontdekt. Nou ja ontdekt, ik zág het gisteren pas.

Tijdens een kop koffie in de zon, vertelt een vriendin mij over haar weekend. Wat ze had gedaan en wie ze gezien had, heel normaal eigenlijk. Ze zei: “Ik werd wakker op zaterdagochtend en ik dacht, wat ga ik vandaag doen?”

Ze vertelt verder: “Allerlei gedachten kwamen voorbij en al snel verstuurde ik het eerste berichtje met het verzoek aan iemand om af te spreken. In afwachting van dat antwoord kwam er ineens een verzoek van iemand anders om ook af te spreken. Wat nu?”

En hup dat was voer voor allerlei gewik en geweeg, en het liep goed af want de eerste app werd negatief beantwoord, saved by the bell. Ze kon met een gerust hart ja zeggen op het tweede verzoek. 

‘Wat zal ik gaan doen vandaag?’ was een vraag die bij mij heel vaak voorbij kwam op de dagen waarin ik niet op uur en tijd ergens hoefde te zijn. Alsof dat een normale vraag is, met interessante ideeën en voorstellen als antwoord. 

Om vervolgens met die ideeën nieuwe gedachten-sporen te trekken, en voordat ik nog maar één voet naast mijn bed had gezet was ik al druk met het plannen en bedenken van dingen, want dát zou de onrust wegnemen, die de vraag wat ga ik doen vandaag oplevert. 

Ik weet dat dit proces zich in een fractie van een seconde afspeelt, maar heel subtiel vat de gedachte post dat er zoiets bestaat als een dag. En dat die dag gevuld moet worden met wat ík nog moet gaan bedenken. 

Wat een onzin, zie ik nu. De dag kan ook zonder mijn mijmeringen. Als de vraag nu bij me opkomt, voordat ik mijn ogen open, raak ik nieuwsgierig: “Ik ben heel benieuwd wat ik ga doen vandaag”! En dat is wéér een resultaat van inzicht in de 3 Principes: Luchtiger leven!