Is dat weleens tegen jou gezegd? Je moet wel realistisch blijven, of dat is nu eenmaal niet hoe de wereld in elkaar zit?
Laat ik een voorbeeld geven. De huidige situatie, met maatregelen zoals 1,5 meter afstand, mondkapjes en thuis blijven als je een beetje snottert, nodigt soms uit om te mijmeren over hoe we ‘straks’ met elkaar zullen omgaan. Ik vertelde iemand dat het mij een goed idee leek om de lege panden in de binnenstad beschikbaar te stellen aan mensen die bijvoorbeeld thuis willen werken maar niet genoeg vierkante meters hebben, of die behoefte hebben aan een rustige plek en dan niet hoeven te reizen en zo toch een werkplek hebben. Misschien weer de toiletjuffrouw in ere herstellen. Just a thought! De reactie was dat ik niet ‘realistisch’ was, dat de wereld zo niet in elkaar zit. En het maakt niet uit of mijn idee ergens uitgevoerd wordt, maar het leek erop dat als ik een heel negatief scenario had geschetst dat ik dan niet deze reactie had gekregen.
Tja en dan ga ik mijmeren. Realistisch zijn, in het dagelijks spraakgebruik, is dus blijkbaar beren op de weg zien, doemscenario’s oproepen. Gek eigenlijk want realistisch zijn, bestaat eigenlijk niet. Want wat is realiteit? Volgens het woordenboek zijn woorden als feitelijk, essentie, waarheid en werkelijkheid synoniemen voor realiteit. Wat we waarnemen met onze ogen lijkt de realiteit, maar eigenlijk is het niet meer dan dat wat we waarnemen op dit moment. Het ís niet de waarheid, het is een waarneming, een ervaring.
De waarheid is altijd waar, zei ooit iemand tegen mij. En dat is bij mij blijven resoneren, de waarheid is altijd waar. Dus dat wat aan verandering onderhevig is, is niet waar. Ons denken is constant aan verandering onderhevig, onze gemoedstoestanden die voortkomen uit denken zijn constant aan verandering onderhevig. Dus als onze gemoedstoestand een beetje zwaarmoedig is, krijgen we ook zwaarmoedige gedachten, en als je die serieus neemt, ervaar je het leven op dat moment ook als zwaarmoedig. Gemoedstoestanden zijn net als regen en zonneschijn, ze komen en gaan, geen enkele invloed kunnen we daarop uitoefenen. Als je ze gaat zien voor wat ze zijn, kan het zo maar zijn dat je er niet meer zo diep inzakt.
Toen ik dit ging zien kwam er zoveel meer rust in mijn hoofd, en bleven als bijna vanzelf heel veel gedachten weg. Ook de gedachte dat ik ‘realistisch’ moet zijn, is niet meer interessant. Herken je dit? Je mag er ook samen met mij over mijmeren, feel free to call me!
